Praca w laboratorium wymaga nie tylko precyzji, ale także odpowiedniego doboru akcesoriów. Przykładem są probówki wirówkowe – ich rodzaj, materiał oraz sposób użytkowania mają duże znaczenie dla prawidłowego przebiegu badań. Dowiedz się, jak dobrać odpowiednie probówki do wirówki i na co zwrócić uwagę przy ich stosowaniu.

Jak dobrać probówki wirówkowe?

Nie każda probówka nadaje się do każdego rodzaju badań. Na rynku jest dostępnych kilka rodzajów probówek do wirówki, które są zaprojektowane zgodnie z przeznaczeniem. Na jakie czynniki należy zwracać uwagę, dobierając probówki wirówkowe?

Materiał wykonania

Wybór materiału, z którego wykonana jest probówka, powinien zależeć od zastosowania i zgodności z zastosowanymi substancjami (próbką i odczynnikami). Do najczęściej stosowanych materiałów należą:

• polipropylen (PP),
• polietylen (PE),
• poliwęglan (PC).

Wszystkie są odporne na działanie wielu substancji chemicznych, trwałe i wystarczająco przejrzyste, aby umożliwić przeprowadzenie analizy optycznej.

Pojemność i kształt

Pojemność probówki powinna odpowiadać objętości przetwarzanych próbek, z uwzględnieniem równowagi wirówki. Ponadto na rynku dostępne są probówki wirówkowe w różnych kształtach, w tym:

• probówki stożkowe – zapewniają lepsze rozdzielanie faz podczas wirowania, dlatego są najczęściej stosowane i najbardziej wszechstronne;
• probówki okrągłodenne – ich kształt pozwala na równomierne rozprowadzenie substancji podczas wirowania.

Dostępne są te probówki płaskodenne oraz probówki z fałszywym dnem (wewnątrz mają dno stożkowe), a na zewnątrz np. płaskie ułatwiające przechowywania czy transport. W analizach wymagających stosowania większej objętości próbek często stosuje się popularne probówki typu falcon, a przy niewielkich ilościach substancji tzw. mikroprobówki.

Maksymalne obciążenie i kompatybilność z wirówką

Każda probówka ma określone maksymalne siły odśrodkowe i powinna być stosowana zgodnie z zaleceniami producenta wirówki do probówek. Ponadto różne wirówki mają różne konstrukcje rotorów i adapterów, dlatego nie każda probówka może pasować do konkretnego sprzętu używanego w laboratorium. Nieprawidłowy dobór narzędzi może powodować utratę równowagi wirówki do probówek lub jej uszkodzenie, dlatego jest to bardzo ważne.

Jak prawidłowo stosować probówki do wirówki?

Nawet najlepsze probówki wirówkowe nie spełnią swojej funkcji, jeśli zostaną użyte w nieprawidłowy sposób. Warto pamiętać o zasadach takich jak:

• równomierne rozłożenie probówek w wirówce – umieszczaj próbki symetrycznie, aby uniknąć nierównowagi i uszkodzenia wirnika; w przypadku nieparzystej liczby używaj pustych probówek wypełnionych wodą jako przeciwwagi;
• właściwe napełnianie probówek – poziom płynu powinien mieć odpowiedni margines bezpieczeństwa;
• odpowiednie zamknięcie probówek – upewnij się, że pokrywki są dobrze zakręcone, aby uniknąć wycieku substancji; w przypadku substancji lotnych stosuj probówki z uszczelkami silikonowymi.

Pamiętaj też o regularnej kontroli stanu technicznego wirówki do probówek oraz prawidłowym czyszczeniu i sterylizacji probówek wielokrotnego użytku. Zapewni to bezpieczne przeprowadzanie procedur oraz miarodajność wyników analiz. Pamiętaj, że niewłaściwy dobór probówek może prowadzić do zanieczyszczenia próbek, zmiany żywotności mikroorganizmów lub zakłócenia technik analitycznych. Aby tego uniknąć, stosuj powyższe zasady oraz zawsze wybieraj probówki wirówkowe ze sprawdzonych źródeł.

W wielu laboratoriach wykorzystanie niebezpiecznych substancji chemicznych jest na porządku dziennym. Groźne mogą być też zadania związane np. z wykorzystaniem wysokich temperatur oraz nieprzewidziane reakcje przy eksperymentach. Dlatego bezpieczeństwo w laboratorium jest tak istotne. Jakie są główne zasady, których trzeba przestrzegać? Jakie wyposażenie pomaga chronić laborantów? Sprawdź!

Bezpieczeństwo i higiena pracy w laboratoriach chemicznych – podstawowe zasady

Postępowanie zgodnie z określonymi regułami pozwala minimalizować zagrożenia i redukować ryzyko różnego rodzaju wypadków. Niezwykle ważna jest także znajomość procedur postępowania w sytuacjach awaryjnych. Jakie są podstawowe zasady bezpieczeństwa pracy w laboratorium?

1.       Stosowanie odzieży ochronnej i środków ochrony osobistej

Laboratorium to miejsce, w którym kontakt z substancjami chemicznymi jest nieunikniony. Odpowiednia odzież ochronna i środki ochrony osobistej, takie jak fartuchy, rękawice czy okulary, to absolutna podstawa. W niektórych przypadkach warto również korzystać z masek ochronnych oraz osłon twarzy.

2.       Prawidłowe przechowywanie substancji chemicznych

Niezwykle ważne jest też prawidłowe przechowywanie substancji chemicznych. Odczynniki należy trzymać w przystosowanych do tego, zamykanych pojemnikach. Najczęściej wykorzystuje się butelki laboratoryjne szklane, które są obojętne chemicznie i łatwe w czyszczeniu oraz dezynfekcji. Każda substancja musi być odpowiednio oznaczona, a jej miejsce przechowywania dostosowane do właściwości chemicznych, takich jak palność czy toksyczność. Należy też zachować ostrożność przy otwieraniu naczyń z substancjami chemicznymi.

3.       Zachowanie porządku

Bałagan na stanowisku pracy może prowadzić do wypadków. Należy regularnie sprzątać przestrzeń roboczą, unikać niepotrzebnego gromadzenia substancji i odkładać narzędzia na miejsce. Warto również zwracać uwagę na oznakowanie pojemników oraz stosowanie instrukcji dotyczących bezpiecznej utylizacji odpadów. Wszystkie substancje chemiczne muszą być natomiast dokładnie oznakowane.

4.       Znajomość procedur awaryjnych

Każda osoba pracująca w laboratorium musi wiedzieć, jak reagować w sytuacjach awaryjnych, a wyposażenie laboratorium musi być do nich przystosowane. Oczomyjki, pozwalające na szybkie przemycie oczu, są niezbędne wszędzie tam, gdzie istnieje ryzyko kontaktu z substancjami żrącymi lub drażniącymi. W niektórych laboratoriach stosuje się też prysznice bezpieczeństwa, pozwalające na spłukanie całego ciała. Ponadto niezbędne jest wyposażenie laboratorium w apteczkę pierwszej pomocy. Wszelkie urządzenia przeznaczone do wykorzystania w sytuacjach awaryjnych powinny być regularnie kontrolowane pod względem sprawności.

5.       Regularne szkolenia z bezpieczeństwa w laboratorium

Personel musi nie tylko znać wszelkie zasady dotyczące bezpieczeństwa w laboratorium, ale też umieć je zastosować. Dlatego niezbędne są regularne szkolenia, które przekazują, utrwalają i poszerzają wiedzę w tej niezwykle ważnej kwestii.

Bezpieczeństwo pracy w laboratorium – niezbędny sprzęt i akcesoria

Wyposażenie laboratorium w odpowiedni sprzęt i akcesoria to podstawa zapewnienia bezpieczeństwa jego pracownikom lub użytkownikom. Na jakie elementy warto zwrócić szczególną uwagę?

• Butelki laboratoryjne – specjalistyczne naczynia (najczęściej szklane), które umożliwiają bezpieczne przechowywanie i transport substancji chemicznych.
• Rękawice ochronne – dostosowane do rodzaju pracy, mogą chronić przed substancjami toksycznymi, żrącymi lub wysokimi temperaturami. W wielu laboratoriach stosuje się kilka rodzajów rękawic, aby dopasować je do konkretnego zastosowania.
• Okulary ochronne i osłony twarzy – zapewniają ochronę przed odpryskami substancji chemicznych i pyłami. W laboratorium należy stosować tylko modele atestowane, wykonane zgodnie z obowiązującymi normami.
• Oczomyjki – w przypadku dostania się substancji chemicznej do oka szybka reakcja może uratować wzrok. Oczomyjki powinny znajdować się w miejscach łatwo dostępnych i być regularnie sprawdzane.
• Apteczka pierwszej pomocy – powinna zawierać m.in. płyny do płukania oczu, opatrunki, rękawiczki jednorazowe oraz środki neutralizujące chemikalia. Niezbędne jest także regularne sprawdzanie jej zawartości i uzupełnianie braków.
• Gaśnice i koce gaśnicze – ryzyko pożaru w laboratorium jest realne, dlatego ważne jest wyposażenie miejsca pracy w gaśnice dostosowane do gaszenia substancji chemicznych. Koce gaśnicze pomagają szybko zdusić płomienie, jeśli dojdzie do zaprószenia ognia.

Bezpieczeństwo i higiena pracy w laboratoriach chemicznych to nie tylko formalność, ale przede wszystkim troska o zdrowie i życie. Przestrzeganie zasad oraz korzystanie z odpowiednich akcesoriów pozwalają uniknąć groźnych sytuacji. Pamiętaj, aby zwracać szczególną uwagę na jakość i pochodzenie wszelkich używanych w laboratorium elementów – od sprzętu, przez naczynia, po środki ochrony osobistej.

Wybór między plastikiem a szkłem w laboratorium może wpływać na dokładność wyników, bezpieczeństwo oraz wygodę pracy. Każdy z tych materiałów ma swoje zalety i ograniczenia – warto je znać, aby dobierać najlepsze narzędzia do każdego wykonywanego zadania. Nie masz pewności, kiedy sięgnąć po szkło laboratoryjne, a kiedy lepiej sprawdzą się plastiki laboratoryjne? Przeczytaj!

Szkło laboratoryjne – precyzja i niezawodność

Szkło to tradycyjny wybór w laboratoriach na całym świecie. Do jego najważniejszych zalet należą:

• odporność i obojętność chemiczna – używane do produkcji naczyń i akcesoriów laboratoryjnych szkło borokrzemowe jest odporne na kwasy, zasady i rozpuszczalniki organiczne oraz nie reaguje z nimi;
• stabilność termiczna – można je podgrzewać, zamrażać i narażać na skrajne temperatury bez ryzyka deformacji;
• przejrzystość – wysoka klarowność pozwala na dokładną obserwację zachodzących reakcji;
• wielorazowość – szkło jest bardzo trwałe, łatwe w czyszczeniu i sterylizacji.

Jednak szkło laboratoryjne nie jest pozbawione wad. Jest kruche, droższe od plastiku i wymaga ostrożnego obchodzenia się, by uniknąć pęknięć czy stłuczenia. Ponadto nie nadaje się do niektórych zastosowań biologicznych, gdzie wymagane jest użycie jednorazowych naczyń wolnych od kontaminacji.

Plastiki laboratoryjne – wygoda i funkcjonalność

Plastikowe naczynia laboratoryjne to nowoczesne i praktyczne rozwiązanie, które sprawdza się w wielu zastosowaniach. Do najważniejszych zalet plastików laboratoryjnych należą:

• odporność na uszkodzenia – nie tłuką się jak szkło, co zwiększa bezpieczeństwo;
• lekkość – szczególnie ważna w przenośnych laboratoriach i terenowych badaniach;
• możliwość jednorazowego użytku – ogranicza ryzyko kontaminacji;
• opłacalność – plastikowe elementy są tańsze od szklanych.

Jednak nie wszystkie plastiki laboratoryjne nadają się do kontaktu z agresywnymi chemikaliami czy do stosowania w wysokich temperaturach. Ponadto ze względu na zdecydowanie mniejszą przejrzystość w stosunku do szkła naczynia plastikowe nie nadają się do wizualnej obserwacji próbek.

Kiedy wybrać szkło, a kiedy plastiki laboratoryjne?

Wybór materiału powinien zależeć od konkretnego zastosowania oraz warunków, w jakich będzie używany. Należy uwzględnić rodzaj substancji chemicznych, wymagania dotyczące precyzji pomiarów, temperaturę pracy oraz konieczność zachowania sterylności. Nie bez znaczenia są również koszty, ponieważ plastikowe naczynia są tańsze, chociaż szkło charakteryzuje się większą trwałością i bardziej wszechstronnym zastosowaniem. Wiele zależy od rodzaju naczynia czy narzędzia laboratoryjnego. Elementy takie jak lejek plastikowy są dość często wykorzystywane do przelewania i przesączania. Zlewki plastikowe mogą nadawać się do mieszania roztworów, które nie wymagają obserwacji czy podgrzewania i nie zawierają agresywnych substancji chemicznych. Natomiast cylinder plastikowy, ze względu na swoją lekkość i odporność na stłuczenie, sprawdzi się do odmierzania np. w warunkach terenowych czy w laboratorium szkolnym. Istnieją również elementy wykonywane głównie z plastiku – np. końcówki do pipet, które są jednorazowe i sterylne, dzięki czemu eliminują ryzyko kontaminacji. Szkło laboratoryjne nadal pozostaje niezastąpione przy wielu precyzyjnych analizach chemicznych i termicznych, ale coraz częściej ustępuje miejsca plastikowi w mniej wymagających zastosowaniach.

Szkło vs plastiki laboratoryjne – jakich błędów unikać?

Przy doborze wyposażenia laboratoryjnego należy mieć na uwadze jego zastosowanie. Do najczęściej popełnianych błędów w tym zakresie należą:

• Ignorowanie zgodności chemicznej – tworzywa sztuczne nie nadają się do stosowania z niektórymi substancjami, jak np. rozpuszczalniki czy kwasy;
• niedostosowanie materiału do warunków temperaturowych – plastik jest bardziej wrażliwy na wysokie i niskie temperatury, dlatego może nie sprawdzać się np. przy reakcjach wymagających podgrzewania;
• przedkładanie kosztu nad jakością – wyroby z tworzyw sztucznych są tańsze, ale mogą nie być równie trwałe czy bezpieczne w użytkowaniu co szkło.

Niezależnie od tego, czy poszukujesz plastików czy szkła laboratoryjnego, znajdziesz je w naszej ofercie. Sprawdź szeroki asortyment wyposażenia laboratoriów i wybierz elementy, które odpowiadają Twoim potrzebom.

Obserwacja próbek pod mikroskopem to jeden z podstawowych procesów laboratoryjnych. Ta szeroko wykorzystywana metoda wymaga jednak precyzji. Dla prawidłowego odczytu znaczenie ma nie tylko wykorzystywany sprzęt, ale też prawidłowe przygotowanie próbki. Jak wybrać odpowiednie szkiełka mikroskopowe oraz jak je przygotować do badań, aby uzyskać najlepsze rezultaty?

Szkiełka mikroskopowe – podstawowe informacje

Zanim przystąpisz do przygotowania preparatu, musisz wybrać odpowiednie szkiełka mikroskopowe. Aby badanie mikroskopowe było miarodajne, próbka musi być stabilnie umieszczona między źródłem światła a obiektywem. W tym celu stosuje się szkiełka podstawowe oraz nakrywkowe.

Szkiełka podstawowe

Szkiełka mikroskopowe podstawowe to cienkie, prostokątne płytki szklane o standardowych wymiarach 76 x 26 mm i grubości najczęściej ok. 1 mm. Służą jako podłoże dla preparatu. Występują jako szkiełka szlifowane lub cięte, mogą też być jednostronnie albo dwustronnie matowe lub też gładkie – w zależności od rodzaju materiału badawczego. Zazwyczaj mają specjalne pole do opisu, co pozwala na bezbłędną identyfikację próbek.

Szkiełka nakrywkowe

Szkiełka mikroskopowe nakrywkowe, zwane też nakrywkami, to cienkie (o grubości zaledwie 0,13-0,17 mm), kwadratowe lub prostokątne płytki szklane o zróżnicowanych wymiarach. Służą do przykrywania preparatu umieszczonego na szkiełku podstawowym. Ich podstawowym zadaniem jest zabezpieczenie próbki. Szkiełka nakrywkowe utrzymują preparat w miejscu i sprawiają, że odległość próbki od obiektywu jest stała. Dzięki temu zapewniają optymalną ostrość obrazu.

Szkiełka nakrywkowe i szkiełka mikroskopowe podstawowe – gdzie kupić?

Zarówno szkiełka nakrywkowe, jak i szkiełka mikroskopowe podstawowe można kupić w specjalistycznych sklepach z wyposażeniem dla laboratoriów – takich jak Greenlo. Jakość produktu ma znaczenie, ponieważ niskiej jakości szkiełka mogą zawierać mikrozarysowania, które wpływają na jakość obrazu pod mikroskopem. Dlatego warto wyposażać się w szkiełka mikroskopowe tylko u sprawdzonych dostawców.

Przygotowanie szkiełek do analizy

Po wyborze odpowiednich szkiełek nadchodzi czas  na przygotowanie preparatu do badania. Oto najważniejsze kroki.

1.      Kontrola czystości szkiełek

Nawet nowe szkiełka mogą zawierać zanieczyszczenia, które wpłyną na jakość obserwacji. Dlatego przed użyciem należy je dokładnie obejrzeć pod dobrym źródłem światła. Jeśli na szkiełku widoczne są zanieczyszczenia, plamy lub odciski palców, należy je dokładnie umyć wodą z mydłem, spłukać (najlepiej wodą destylowaną), a następnie osuszyć. Nie należy przy tym używać papieru ani innych ręczników czy szmatek, które mogłyby pozostawić na powierzchni szkła drobne „kłaczki”.

2.      Przygotowanie preparatu

Sposób przygotowania preparatu zależy od rodzaju próbki i celu badania. Ogólne zasady kształtują się następująco:

• próbki stałe należy przygotować poprzez odcięcie cienkiej warstwy próbki do badania i umieszczenie jej na środku szkiełka podstawowego;
• próbki płynne należy przygotować poprzez nałożenie kropli próbki na szkiełko podstawowe za pomocą pipety.

Próbka musi być półprzezroczysta, tak aby przechodziło przez nią światło. Ma to znaczenie szczególnie w przypadku badania próbek stałych. W przypadku niektórych próbek umieszcza się na szkiełku najpierw kroplę wody, a następnie materiał do badania. Metoda „na mokro” jest stosowana np. w przypadku badania materiału organicznego i żywych organizmów.

3.      Nakładanie szkiełka nakrywkowego

Po umieszczeniu próbki na szkiełku podstawowym, delikatnie przykryj ją szkiełkiem nakrywkowym. Aby zrobić to prawidłowo, trzymaj szkiełko nakrywkowe pod kątem około 45 stopni do powierzchni szkiełka podstawowego i powoli opuszczaj je na próbkę. Pozwoli to uniknąć powstawania pęcherzyków powietrza.

4.      Utrwalanie preparatu

W zależności od rodzaju próbki konieczne może być jej utrwalenie. W tym celu stosuje się substancje chemiczne (jak formalina czy alkohol) lub metody fizyczne (np. podgrzewanie)

5.      Barwienie preparatu

Barwienie zwiększa kontrast i uwidacznia struktury komórkowe. Jest ono niezbędne przy badaniu wielu bakterii, grzybów i organizmów grzybopodobne oraz skrawków roślin. Do barwienia używa się substancji takich jak:

1. safranina i błękit anilinowy,
2. błękit bawełniany,
3. safranina i zieleń trwała,
4. błękit toluidynowy,

Wybór barwnika zależy od badanej próbki, ponieważ każda z substancji uwidacznia inne elementy. Barwnik należy nałożyć na preparat i pozostawić na określony czas zgodnie z zaleceniami. Po zakończeniu barwienia należy przepłukać preparat wodą destylowaną i pozostawić do wyschnięcia.

6.      Kontrola jakości preparatu

Aby mieć pewność, że przygotowany preparat jest odpowiedni do analizy, warto przeprowadzić kontrolę jakości:

• sprawdzenie pod mikroskopem – obejrzyj preparat przy małym powiększeniu, aby ocenić jego jakość;
• poprawność barwienia – upewnij się, że barwienie uwidoczniło istotne struktury;
• brak pęcherzyków powietrza – jeśli zauważysz pęcherzyki powietrza pod szkiełkiem nakrywkowym, przygotuj preparat ponownie.

Przygotowanie szkiełek mikroskopowych do badań to proces wymagający dokładności. Każdy z jego  etapów wpływa na precyzję obserwacji. Dzięki przestrzeganiu powyższych zasad uzyskasz czytelny obraz pod mikroskopem, co znacząco wpłynie na jakość badań.

Laboratorium to miejsce, w którym każdy element wyposażenia odgrywa swoją specyficzną rolę. Jednym z częściej używanych typów szkła laboratoryjnego narzędzi jest kolba kulista – niezastąpiona w różnorodnych procesach, takich jak ogrzewanie, destylacja czy mieszanie substancji chemicznych. Występuje ona w dwóch głównych typach, które dzięki swoim właściwościom sprawdzają się najlepiej przy konkretnych zadaniach. Sprawdź, kiedy potrzebna jest kolba kulista płaskodenna, a kiedy okrągłodenna.

Kolba kulista okrągłodenna – charakterystyka i zastosowanie

Kolba kulista okrągłodenna charakteryzuje się kulistym kształtem, który zapewnia równomierne rozprowadzenie ciepła w trakcie procesów laboratoryjnych. To naczynie nie ma płaskiej podstawy, dlatego należy je ustawiać na statywie lub innego rodzaju podstawie. Kolby okrągłodenne często mają stosunkowo wąsie i długie szyjki, które minimalizują parowanie, a ich kształt sprzyja łatwemu przepływowi gazów.

Główne zalety kolby kulistej okrągłodennej to:

• optymalizacja rozkładu ciepła – kulisty kształt sprawia, że ciepło jest rozprowadzane równomiernie, co minimalizuje ryzyko przegrzania lub pękania naczynia i ułatwia precyzyjne podgrzewanie zawartości;
• wysoka wytrzymałość na ciśnienie – okrągły kształt jest bardziej odporny na ciśnienie wewnętrzne, dzięki czemu kolba okrągłodenna sprawdza się w wielu typach reakcji;
• uniwersalność zastosowania – kolby okrągłodenne są powszechnie stosowane w reakcjach chemicznych, destylacjach, a także przy ogrzewaniu i mieszaniu substancji.

Do czego służy kolba kulista okrągłodenna?

Kolba kulista okrągłodenna znajduje zastosowanie w laboratoriach naukowych, edukacyjnych i badawczych. Jest nieoceniona w procesach, które wymagają podgrzewania mieszanin oraz wszędzie tak, gdzie niezbędne są odporność na wysokie temperatury i równomierne ogrzewanie. Doskonale nadają się np. do stosowania w procesach destylacji.

Kolba kulista płaskodenna – charakterystyka i zastosowanie

Kolba kulista płaskodenna, jak sugeruje nazwa, ma spłaszczoną podstawę, co umożliwia jej stabilne ustawienie na powierzchniach płaskich bez potrzeby użycia statywu. Jej konstrukcja stanowi kompromis między stabilnością a kształtem sprzyjającym mieszaniu i równomiernemu podgrzewaniu substancji. Mimo że rozkład ciepła jest w niej delikatnie zaburzony w porównaniu z kolbą okrągłodenną, kolba płaskodenna zyskuje ze względu na wygodę użytkowania.

Kolba kulista płaskodenna ma kilka charakterystycznych zalet:

• stabilność – dzięki płaskiej podstawie można ją bezpiecznie ustawić na stole laboratoryjnym lub innej powierzchni roboczej, co eliminuje konieczność stosowania statywu;
• wszechstronność zastosowań – jest idealna do przechowywania roztworów, mieszania cieczy, podgrzewania i realizacji wielu innych procesów;
• łatwość wykorzystania – kolba płaskodenna jest wygodniejsza w użytkowaniu od kolby okrągłodennej.

Do czego służy kolba kulista płaskodenna?

Kolba kulista płaskodenna sprawdza się w laboratoriach, gdzie wymagane jest wygodne przechowywanie substancji chemicznych lub przygotowywanie roztworów i mieszanin. Jej konstrukcja pozwala na wygodne przeprowadzanie różnego rodzaju czynności bez ryzyka przewrócenia się naczynia. W szkolnych laboratoriach chemicznych kolby płaskodenne są częstym wyborem ze względu na ich stabilność oraz wygodę.

Kolba kulista płaskodenna a okrągłodenna – jak dokonać wyboru?

Wybór między kolbą kulistą płaskodenną a okrągłodenną zależy od kilku istotnych czynników związanych przede wszystkim ze specyfiką przeprowadzanych pracy. Kolby płaskodenne są nieco bardziej wszechstronne, podczas gdy kolba kulista z okrągłym dnem zapewnia najbardziej równomierny rozkład ciepła – może więc być niezbędna, gdy wymagane jest precyzyjne podgrzewanie. Kolba kulista płaskodenna w będzie jednak wygodniejsza w wielu innych procesach. Jej ogromnym atutem jest możliwość bezpiecznego ustawienia na płaskiej powierzchni. Podsumowując:

• kolba kulista okrągłodenna sprawdzi się najlepiej w procesach wymagających intensywnego ogrzewania, równomiernego rozkładu ciepła oraz dużej wytrzymałości na ciśnienie;
• kolba kulista płaskodenna będzie stanowić najlepszy wybór do przechowywania substancji oraz przeprowadzania czynności laboratoryjnych, które wymagają stabilnego ustawienia naczynia.

Niezależnie od rodzaju wybranego szkła laboratoryjnego, pamiętaj, aby zawsze zwracać uwagę na jego pochodzenie. Tylko sprzęt i wyposażenie ze specjalistycznych sklepów oraz hurtowni, takich jak Greenlo, zapewnia odpowiednią jakość wykonania, trwałość i bezpieczeństwo użytkowania w warunkach laboratoryjnych.

Automatyczne pipety zdecydowanie ułatwiają przeprowadzanie prac związanych z precyzyjnym odmierzaniem i dozowaniem płynów. Na ich funkcjonalność wpływają natomiast odpowiednie końcówki. Ich dobór może być ważniejszy, niż myślisz. Jakie końcówki do pipet można znaleźć na rynku? Czym się kierować przy ich doborze? Sprawdź!

Rola końcówek do pipet w laboratorium

Końcówki do pipet pełnią niezwykle ważną funkcję, stanowiąc bezpośredni „łącznik” pomiędzy cieczą a pipetą. To od ich jakości, konstrukcji i materiałów zależą nie tylko precyzja dozowania, ale również bezpieczeństwo użytkownika i sterylność próbki. Niewłaściwy dobór końcówek może prowadzić do strat cieczy, nieprawidłowych wyników oraz zwiększonego ryzyka zanieczyszczeń krzyżowych, co jest szczególnie istotne w badaniach biologicznych i medycznych.

Rodzaje końcówek do pipet automatycznych

Końcówki do pipet automatycznych różnią się nie tylko rozmiarami, ale również konstrukcją, materiałami, z których są wykonane oraz dodatkowymi właściwościami, takimi jak obecność filtra czy odporność na konkretne chemikalia. Przed podjęciem decyzji o zakupie warto zastanowić się, jakie końcówki będą najlepiej odpowiadać specyfice wykonywanych zadań.

Standardowe końcówki do pipet

Standardowe końcówki to podstawowe narzędzia, które sprawdzą się w większości zastosowań: od prostych analiz w szkolnych laboratoriach po rutynowe badania w inspektoratach i laboratoriach kontroli jakości. Dostępne są w różnych rozmiarach, umożliwiając dozowanie małych (np. 10 µl) lub dużych (np. 1000 µl) objętości. Występują jako elementy uniwersalne (przystosowane do współpracy z pipetami różnych producentów i marek) oraz dostosowane do użytkowania z pipetami konkretnego producenta ( przykładem są np. końcówki do pipet Brand).

Końcówki do pipet z filtrem

Końcówki do pipet z filtrem mają za zadanie przede wszystkim minimalizować ryzyko zanieczyszczeń krzyżowych i chroni pipetę przed kontaktem z próbką. Filtr zatrzymuje aerozole, zapobiegając przedostawaniu się cząsteczek biologicznych do wnętrza pipety. Takie tipsy do pipet są często wykorzystywane w laboratoriach pracujących z materiałem biologicznym, w analizach mikrobiologicznych, genetycznych oraz w diagnostyce medycznej. Końcówki do pipet z filtrem najczęściej są uniwersalne, co oznacza, że mogą współpracować z pipetami różnych marek.

Końcówki niskoretencyjne

Niskoretencyjne końcówki do pipet automatycznych to specjalistyczne końcówki wykonane z materiałów zmniejszających przywieranie cieczy do ich powierzchni. Umożliwia to bardziej precyzyjne dozowanie oraz zwiększa efektywność pracy, szczególnie przy manipulacji cieczami o dużej lepkości. Niska retencja sprawia bowiem, że końcówka nie zatrzymuje prawie żadnych płynów. Końcówki niskoretencyjne są często stosowane w laboratoriach biochemicznych oraz farmaceutycznych, gdzie precyzja dozowania ma kluczowe znaczenie. Sprawdzą się w najbardziej wymagających środowiskach.

Końcówki do pipet – rozmiary

Końcówki do pipet występują nie tylko w kilku wariantach, ale również w wielu rozmiarach (pojemnościach). Dzięki temu z łatwością można dobrać sprzęt odpowiedni do wykonywanego rodzaju prac. Dozowanie dużych objętości może wymagać zastosowania końcówki do pipet 1000 ul lub większej. Natomiast przy pracy z niewielkimi objętościami płynów można wykorzystać nawet końcówki o pojemności 0,5 ul.

Jak dobrać odpowiednie końcówki do pipet?

Dobór odpowiednich końcówek do pipet automatycznych może wydawać się skomplikowany. Dlatego warto zapamiętać, jakie kryteria należy brać przy tym pod uwagę. Jakie są najważniejsze zasady związane z doborem końcówek do pipet automatycznych?

• Kompatybilność końcówek z pipetą – nie wszystkie tipsy są uniwersalne. Końcówki do pipet są projektowane z myślą o zgodności z określonymi modelami, dlatego przed zakupem upewnij się, że będą kompatybilne z Twoim sprzętem.
• Wielkość końcówki – przy wyborze końcówek ważne jest także, aby ich rozmiar odpowiadał objętości cieczy, którą planujesz dozować.
• Obecność filtra – w przypadku pracy z materiałem biologicznym lub próbkami o wysokiej czułości na zanieczyszczenia niezbędne mogą być końcówki do pipet z filtrem, który chroni próbkę przed kontaminacją. Filtr zabezpieczy też pipetę przed uszkodzeniami, jakie mogą wyniknąć z przedostania się cieczy do wnętrza pipety.
• Sterylność – w zależności od rodzaju prowadzonych prac może być wymagane zastosowanie sterylnych końcówek do pipet automatycznych. Weź pod uwagę, że nie wszystkie końcówki są sterylne.
• Materiał końcówki – większość standardowych końcówek wykonana jest z polipropylenu, który cechuje się dobrą odpornością chemiczną i wysoką jakością powierzchni. W bardziej wymagających zastosowaniach stosuje się natomiast końcówki niskoretencyjne wykonane ze specjalnych tworzyw.

Pamiętaj również, aby zawsze zaopatrywać się w końcówki do pipet u renomowanych dostawców. Daje to gwarancję ich bezpieczeństwa, odpowiedniego wykonania, a często także najkorzystniejszej ceny.

Statyw laboratoryjny można znaleźć niemal w każdym laboratorium – od placówek badawczych, przez laboratoria szkolne i uczelniane, aż po pracownie sanitarno-epidemiologiczne czy medyczne. Jest to dość niepozorny, ale bardzo ważny element wyposażenia, bez którego wiele eksperymentów czy analiz nie mogłoby się odbyć. Jak jednak wybrać odpowiedni statyw, gdy oferta jest tak zróżnicowana? Poznaj statywy laboratoryjne, ich rodzaje i zastosowanie.

Do czego służy statyw laboratoryjny?

Statyw laboratoryjny, znany również jako stojak na probówki laboratoryjne, to podstawowy element wyposażenia, który umożliwia stabilne umieszczenie probówek w pozycji pionowej. W laboratoriach (szkolnych, uczelnianych, badawczych, diagnostycznych itp.) codziennie korzysta się z probówek do przeprowadzania różnych doświadczeń, testów i analiz. Oczywistym jest fakt, że przy pracy z różnego rodzaju substancjami liczą się przede wszystkim precyzja i bezpieczeństwo. Dlatego stabilność statywu na probówki jest niezwykle istotna. W przeciwnym razie mogłoby dojść do rozlania ich zawartości, co w najlepszym wypadku kończy się zniszczeniem próbek, a w najgorszym – stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia pracowników. Dlatego odpowiedni dobór statywu to nie tylko kwestia wygody, ale i bezpieczeństwa w miejscu pracy.

Statyw na probówki pozwala na:

• bezpieczne przechowywanie i eksponowanie próbek – probówki ustawione pionowo są bardziej stabilne, co zapobiega przypadkowemu przewróceniu się i rozlaniu substancji;
• optymalizację przestrzeni roboczej – statywy pomagają uporządkować probówki, dzięki czemu łatwiej utrzymać porządek na stole laboratoryjnym;
• zwiększenie efektywności pracy – wszystkie probówki są widoczne i łatwo dostępne, co znacząco usprawnia procesy związane np. z pobieraniem i oznaczaniem próbek.

Wybór statywów laboratoryjnych na probówki jest jednak dość szeroki. Jak zatem podjąć najlepszą decyzję?

Rodzaje statywów laboratoryjnych na probówki

Statywy laboratoryjne różnią się między sobą zarówno materiałem, z którego są wykonane, jak i np. konstrukcją czy przeznaczeniem. Każdy z tych czynników wpływa na ich funkcjonalność oraz sposób użytkowania.

Podział statywów ze względu na materiał wykonania

Materiał, z którego wykonany jest statyw, ma spore znaczenie dla jego wytrzymałości oraz odporności na różne substancje chemiczne. Jakie typy statywów są spotykane najczęściej?

• Statywy plastikowe – wykonane z polipropylenu (PP) lub innych tworzyw sztucznych są lekkie, a zarazem trwałe. Ich główną zaletą jest odporność na większość substancji chemicznych, takich jak kwasy czy zasady. Statywy plastikowe są też łatwe do czyszczenia. Wszystkie te zalety sprawiają, że są one dość uniwersalne i praktyczne.
• Statywy metalowe (druciane) – najczęściej wykonywane ze stali nierdzewnej, która jest bardzo trwała i odporna na działanie substancji żrących, a rzadziej także z innych metali (np. stali ocynowanej). Stal nierdzewna nie absorbuje substancji, z którymi ma kontakt, co czyni ją odpowiednim materiałem do bardziej wymagających zastosowań. Metalowe statywy są cięższe, co może stanowić wyzwanie, jeśli potrzeba ich częstego przenoszenia, ale są też bardziej stabilne. Ponadto wykazują wysoką odporność na uszkodzenia mechaniczne i są bardzo trwałe.

To, z jakiego materiału jest wykonany stojak na probówki laboratoryjne, może mieć ogromne znaczenie. Warto zapamiętać, że statywy metalowe są bardzo stabilne i trwałe, natomiast statywy z tworzyw są często bardziej wszechstronne. Ich atutem są też przystępne ceny.

Podział statywów ze względu na konstrukcję i rozmiar

Kolejnym aspektem, który warto uwzględnić, jest budowa i rozmiar statywu. Pod tym względem wybór stojaków laboratoryjnych jest ogromny. W zależności od rodzaju prac laboratoryjnych i liczby probówek, jakie planujesz przechowywać, możesz wybierać spośród różnych konstrukcji.

• Statywy z otworami – klasyczne, z otworami w górnej części, w które wkłada się probówki. Dzięki prostemu projektowi są stabilne i zajmują niewiele miejsca, dlatego sprawdzą się nawet w mniejszych laboratoriach.
• Statywy „jeże” – o prostej konstrukcji z pionowymi bolcami. Taka konstrukcja pozwala na ich dwojakie wykorzystanie – jako klasyczny statyw laboratoryjny (probówki można ustawiać w przestrzeniach między bolcami) lub jako suszarka do probówek (wówczas nakłada się puste probówki na bolce).
• Statywy składane – składają się z kilku elementów, które można łatwo rozmontować. Często mogą być też przystosowane do różnych rozmiarów probówek.
• Statywy modułowe – które mogą być ze sobą łączone w celu stworzenia jednego, większego statywu.
• Statywy „multi” – mają formę sześcianu lub prostopadłościanu, w którym każda ze ścianek jest dopasowana do innego rodzaju probówek. Świetnie sprawdzają się przede wszystkim w mniejszych laboratoriach.

Wybierając statyw laboratoryjny na probówki, warto zwrócić uwagę także jego odporność  na wysokie temperatury oraz możliwość przeprowadzenia sterylizacji w autoklawach. Może to mieć bowiem ogromne znaczenie dla możliwości ich wykorzystania. W naszej ofercie znajdziesz statywy laboratoryjne metalowe oraz plastikowe dostosowane do różnych potrzeb. Sprawdź!

Wysoka odporność na temperatury, chemikalia oraz doskonałe właściwości izolacyjne sprawiają, że porcelana jest niezwykle praktycznym materiałem. Od lat sprawdza się także w laboratoriach, służąc przy rozmaitych badaniach czy analizach. Różnorodność naczyń laboratoryjnych wykonanych z porcelany pozwala na przeprowadzanie wielu istotnych procesów. Jakie są właściwości i zastosowanie elementów takich AK parownica porcelanowa, moździerz laboratoryjny czy tygiel laboratoryjny?

Porcelana laboratoryjna – właściwości i zalety

Porcelana to wyjątkowy materiał, który wyróżnia się na tle innych swoimi właściwościami fizycznymi i chemicznymi. Przede wszystkim jest odporna na wysokie temperatury, co pozwala stosować ją w procesach wymagających podgrzewania. Jest także niezwykle odporna na działanie substancji chemicznych, które w warunkach laboratoryjnych mogą uszkodzić naczynia wykonane z metalu czy szkła. Dzięki swojej gładkiej powierzchni i braku reaktywności porcelana laboratoryjna minimalizuje ryzyko zanieczyszczenia próbek, co jest kluczowe w badaniach chemicznych i biologicznych.

Z tych powodów porcelana laboratoryjna jest chętnie wybierana przez pracowników laboratoriów chemicznych, biologicznych, farmaceutycznych itp. Istnieje kilka podstawowych typów porcelany laboratoryjnej, bez których przeprowadzanie wielu procesów i czynności byłoby niemożliwe.

Parownica laboratoryjna – skuteczne odparowywanie, wyprażanie i suszenie

Parownica laboratoryjna to naczynie wykonane z porcelany, wykorzystywane najczęściej do odparowywania cieczy z próbek, a także do ich suszenia czy wyprażania. Zwykle ma kształt szerokiej miski o zaokrąglonym dnie, co umożliwia szybkie i efektywne odparowanie zawartości. Istnieją różne rodzaje parownic, ale najbardziej popularna w laboratoriach jest parownica porcelanowa, która umożliwia pracę nawet w bardzo wysokich temperaturach. Parownica laboratoryjna z porcelany może być eksponowana nawet na temperatury sięgające 1000°C, co ułatwia pracę. Jest też odporna na rozmaite substancje chemiczne – zarówno kwasy, jak i zasady.

Za sprawą wytrzymałości porcelany parownica może być podgrzewana na otwartym ogniu lub w piecach laboratoryjnych, co przyspiesza proces odparowywania. Parownica laboratoryjna porcelanowa stanowi zatem niezwykle praktyczny wybór. Jednocześnie jest to sprzęt o długiej żywotności.

Moździerz laboratoryjny – idealny do ucierania i rozdrabniania substancji

Moździerz laboratoryjny to jedno z podstawowych narzędzi w laboratoriach chemicznych, farmaceutycznych, biologicznych i nie tylko. Składa się z masywnego naczynia oraz tłuczka, które umożliwiają rozdrabnianie substancji stałych do postaci proszku lub pasty. Najczęściej te elementy są dostępne zestawach, choć czasami można je także kupić osobno. Najpopularniejsze zdecydowanie są moździerze porcelanowe – są one cenione przede wszystkim za swoją odporność na uszkodzenia mechaniczne i trwałość. Dzięki temu można ich używać wielokrotnie przez wiele lat i pozostają niezmiennie skuteczne.

Moździerz porcelanowy znajduje szerokie zastosowanie w laboratoriach, które zajmują się przygotowywaniem próbek do dalszych analiz. Jest niezastąpiony przy rozdrabnianiu substancji stałych, co pozwala na uzyskanie jednorodnej próbki i zwiększenie powierzchni kontaktu z rozpuszczalnikiem w przypadku ekstrakcji. Zazwyczaj moździerz porcelanowy ma chropowatą powierzchnię, która ułatwia rozdrabnianie substancji. Dzięki temu praca z nim jest wygodna i stosunkowo szybka.

Tygiel laboratoryjny – niezawodny w wysokich temperaturach

Tygiel laboratoryjny to naczynie wykonane najczęściej z porcelany, przeznaczone do pracy w ekstremalnych temperaturach, sięgających nawet 1000°C. Tygiel służy głównie do spalania, topienia i wyprażania próbek. Dzięki wysokiej odporności na temperaturę i działanie substancji chemicznych tygiel laboratoryjny z porcelany sprawdza się w wielu zastosowaniach. Jest on nieodzowny przede wszystkim w badaniach wymagających obróbki w wysokich temperaturach. Tygle są dostępne w różnych pojemnościach, z pokrywkami lub bez.

Dlaczego warto wybrać porcelanę laboratoryjną?

Wiele elementów wyposażenia laboratorium jest też dostępnych w wariantach wykonanych z innych materiałów niż porcelana. Jednak to właśnie ona ma unikalne właściwości, dzięki którym często jest najlepszym wyborem. Do najważniejszych zalet porcelany laboratoryjnej należą:

• odporność na wysokie temperatury – porcelana może być używana w piecach laboratoryjnych i nad otwartym ogniem;
• odporność chemiczna – porcelana laboratoryjna jest neutralna chemicznie, co zapobiega niekontrolowanym rekcjom naczyń z badanymi substancjami i sprawia, że nadaje się do pracy z niemal wszystkimi rodzajami substancji;
• brak absorpcji – porcelana nie absorbuje badanych substancji, co minimalizuje ryzyko zanieczyszczeń próbki;
• łatwa konserwacja – porcelana laboratoryjna jest łatwa w czyszczeniu, co ułatwia utrzymanie jej w idealnym stanie;
• długa żywotność – naczynia z porcelany są wytrzymałe i mogą służyć przez wiele lat, co czyni je ekonomicznym wyborem.

Sprawdź wysokiej jakości porcelanę laboratoryjną w naszej ofercie i wybierz trwałe oraz praktyczne wyposażenie laboratorium.

Zlewka to nieodłączny element wyposażenia każdego laboratorium. Choć wydaje się niepozorna, bez niej trudno wyobrazić sobie przeprowadzanie doświadczeń chemicznych, fizycznych, biologicznych, a także różnych procesów technologicznych. Dowiedz się, czym dokładnie jest zlewka laboratoryjna oraz do czego służy, a także jakie rodzaje zlewek są dostępne na rynku i jak je dobierać.

Czym jest zlewka laboratoryjna?

Zlewka to podstawowe naczynie laboratoryjne, które pełni funkcję pojemnika na ciecze i inne substancje chemiczne. Najczęściej spotykane zlewki laboratoryjne mają kształt cylindryczny z lekko wywiniętym brzegiem oraz „dzióbkiem” (wylewem), który ułatwia przelewanie płynów. Wyposażone są zazwyczaj w podziałkę, która umożliwia w przybliżeniu określenie objętości substancji znajdującej się w naczyniu. Trzeba jednak pamiętać, że zlewka sama w sobie nie jest precyzyjnym naczyniem pomiarowym. Jednak prostota jej konstrukcji sprawia, że jest niezwykle uniwersalna i przydatna w codziennej pracy laboratoryjnej.

Do czego służy zlewka?

Zlewka to naczynie o bardzo szerokim zastosowaniu. Dzięki swojej prostocie może być używana przy bardzo wielu czynnościach i procesach laboratoryjnych. Najczęściej zlewki służą do:

• mieszania substancji – zlewki są szeroko wykorzystywane podczas tworzenia roztworów oraz mieszania substancji chemicznych;
• podgrzewania cieczy – zlewki wykonane z odpowiednich materiałów (np.szkła borokrzemowego) nadają się do podgrzewania nad palnikami;
• przelewania substancji – wbudowany wylew sprawia, że zlewka umożliwia wygodne przelewanie cieczy bez ryzyka rozlania;
• przechowywania substancji – w niektórych przypadkach zlewki mogą służyć do tymczasowego przechowywania prób przed ich dalszą analizą lub różnego rodzaju substancji, np. stosowanych do doświadczeń.

W laboratoriach biologicznych zlewki mogą być natomiast używane do rozcieńczania substancji biologicznych, przygotowywania pożywek czy innych roztworów. To, do czego służy zlewka, zależy także w pewnym stopniu od jej rodzaju.

Rodzaje zlewek laboratoryjnych

Nie każda zlewka jest taka sama. Dostępne na rynku naczynia laboratoryjne różnią się kształtem, pojemnością, a także materiałem, z którego zostały wykonane. Wybór odpowiedniego rodzaju zlewki może być bardzo istotny w zależności od potrzeb i specyfiki laboratorium. Jakie są najpopularniejsze rodzaje zlewek?

Zlewki szklane

Zlewka to najczęściej szklane naczynie laboratoryjne. Zazwyczaj wykonuje się je ze szkła borokrzemowego, które jest odporne na wysokie temperatury oraz działanie substancji chemicznych. Dzięki temu szklane zlewki mogą być wykorzystywane zarówno w reakcjach chemicznych, jak i do podgrzewania płynów i ciał stałych nad palnikami. Szkło borokrzemowe jest nie tylko wytrzymałe, ale też idealnie przezroczyste, dzięki czemu ułatwia obserwację procesu reakcji lub mieszania substancji.

Choć zlewki laboratoryjne szklane są kruche i mogą łatwo ulec stłuczeniu przy nieostrożnym obchodzeniu się z nimi, ale ich wszechstronność rekompensuje to ryzyko. Należy jedna zawsze pamiętać o zachowaniu ostrożności podczas ich używania oraz przechowywania.

Zlewka szklana będzie odpowiednim wyborem, gdy:

• planujesz podgrzewać substancje lub przeprowadzać reakcje chemiczne,
• chcesz mieć pełną widoczność na procesy zachodzące w zlewce,
• pracujesz z substancjami o wysokiej agresywności chemicznej.

Zlewka niska szklana Boro 3.3 z wylewem i podziałką 1000 ml DURAN

Zlewki porcelanowe

Zlewki porcelanowe rzadziej spotyka się w laboratoriach chemicznych, ale są niezwykle przydatne w niektórych zastosowaniach specjalistycznych. Porcelana ma wysoką odporność na działanie substancji chemicznych, a także na bardzo wysokie temperatury (nawet do 1000°C). Z tego powodu zlewki porcelanowe często stosuje się w analizach wymagających pracy z substancjami mogącymi reagować ze szkłem lub stosowania wysokich temperatur.

Jednak porcelana, w przeciwieństwie do szkła, nie jest przezroczysta, co utrudnia wizualną kontrolę substancji znajdujących się wewnątrz zlewki. Z tego powodu zastosowanie porcelanowych zlewek jest ograniczone. Za ich wady można też uznać dość wysoką wagę oraz podatność na uszkodzenia mechaniczne.

Zlewki porcelanowe warto wybierać, gdy:

• potrzebujesz naczynia odpornego na wyjątkowo wysokie temperatury,
• pracujesz z substancjami, które mogłyby uszkodzić szkło,
• przeprowadzane reakcje nie wymagają ciągłej obserwacji.

Zlewki plastikowe

Zlewki wykonane z plastiku są lekkie, wytrzymałe i tańsze od szklanych lub porcelanowych. Mogą być niezwykle przydatne w procesach, które nie wymagają podgrzewania substancji. Najczęściej są produkowane z polipropylenu lub polietylenu, co czyni je odpornymi na stłuczenie. Plastikowe zlewki są szczególnie popularne w laboratoriach biologicznych oraz w szkolnych pracowniach chemicznych, gdzie ryzyko stłuczenia szklanych naczyń może być wyższe.

Plastik ma jednak swoje ograniczenia – przede wszystkim nie jest odporny na wysokie temperatury. Tworzywa sztuczne mogą też reagować z niektórymi substancjami chemicznymi. Dlatego przed użyciem zlewki plastikowej należy się upewnić, że jej materiał jest kompatybilny z substancją, z którą będziesz pracować.

Zlewki plastikowe mogą być dobrym wyborem, jeśli:

• potrzebujesz naczynia odpornego na uderzenia, np. w laboratorium szkolnym,
• nie planujesz podgrzewać substancji,
• zależy Ci na ekonomicznym rozwiązaniu.

Zlewka laboratoryjna z wylewem, skala tłoczona, polipropylen (PP)

Zlewki ze specjalnych tworzyw

W nowoczesnych laboratoriach można spotkać także zlewki wykonane z bardziej zaawansowanych tworzyw, takich jak politetrafluoroetylen (PTFE). Takie zlewki łączą w sobie zalety materiałów plastycznych i szklanych, będąc jednocześnie wytrzymałymi chemicznie i odpornymi na wysokie temperatury. Są one jednak znacznie droższe od zlewek wykonanych z tradycyjnych materiałów i wykorzystywane głównie w specjalistycznych zastosowaniach.

Zlewki laboratoryjne – praktyczne porady

Gdy wiesz już, jakie zlewki wybrać do swojego laboratorium, warto pamiętać również o pewnych podstawowych zasadach ich użytkowania.

• Sprawdzaj jakość szkła – w przypadku zlewek szklanych warto inwestować w szkło borokrzemowe, które gwarantuje odporność na zmienne temperatury i działanie agresywnych substancji.
• Dostosuj zlewki do rodzaju substancji – niektóre zlewki (szczególnie plastikowe) mogą być nieodporne na substancje organiczne, więc przed ich użyciem sprawdź kompatybilność materiału.
• Dokładnie czyść zlewki – resztki substancji chemicznych mogą wpływać na wyniki kolejnych eksperymentów, dlatego skrupulatne mycie zlewek po każdym użyciu jest niezwykle ważne.

Dzięki temu zlewki posłużą Ci przez długi czas i będą towarzyszem wielu udanych analiz, reakcji czy eksperymentów.